Deel 6: Samarkand

Tasjkent 14/07-15/07
Na het internetcafé waar ik de vorige blogs de wereld in zond, stapten we opnieuw de warmte in. Na een tijdje lopen besloten we een cafeetje met airco te zoeken. Tasjkent heeft weinig bezienswaardigheden, dus binnenzitten is geen enorme tijdverspilling. In een koel hipstercafé met spelletjes vonden we verfrissing. Wij waren de enige gasten, dus de serveersters hadden verder niks te doen. Ze werden ontzettend giechelig van ons en spraken nauwelijks Engels. In de paar uur dat we daar zaten hebben ze ons vanaf de bar openlijk flirterig uit staan lachen, om daarna achter het muurtje te roddelen. Uiteindelijk lukte het de ene zelfs niet meer om niet te lachen bij het bedienen van ons. Kennelijk waren ze nogal gecharmeerd. Bij het weggaan vroegen ze hakkelend of we terug zouden komen, waar we ja op zeiden.

Hierna liepen we door parken met fonteinen en gelukkig veel schaduw. Pas bij schemering werd het een beetje draaglijk en konden we goed naar het hotel wandelen. De volgende dag wilden we toch graag iets van het oude centrum zien. Het was onze laatste dag in Tasjkent, dus het moest nu gebeuren. We gingen eerst weer naar het café om daar het heetst van de dag door te brengen. Het meisje was blij om ons terug te zien en kreeg weer de slappe lach. Communiceren ging nauwelijks, het enige dat we eruit wisten te krijgen was dat ze Yulak ofzo heette. Het valt op dat mensen hier gewoon zo goed als geen Engels spreken en weinig toeristen gewend zijn.

Aan het einde van de middag vertrokken we richting het centrum. Dit was te ver om te lopen in de warmte. Het openbaar vervoer is onduidelijk en wordt zwaar bewaakt door corrupte agenten, zoals haast alles hier in deze politiestaat, dus dat vermeden we liever. We namen een 'taxi'. Als je aan de straat gaat staan, stopt er vrijwel meteen een auto die voor een paar duizend sum taxi wil spelen. Het voelt als betaald liften. Het centrum bleek helaas ook niet echt bijzonder. In het restaurant waar we die avond aten raakten we met een docente Engels uit Buchara in gesprek. Eindelijk iemand die wel goed Engels kon. Iedereen is hier heel geïnteresseerd en het is zo fijn dat je nu eens meer kunt bepraten dan enkel 'Holland' en voetballers.

De 'taxi' die we na het eten namen bracht ons naar de verkeerde plek, waardoor we even verdwaald waren. We namen nog een taxi, maar tijdens de rit zagen we niets bekends opdoemen en het begon al donker te worden. Dat is dus het nadeel van deze methode: men weet niet altijd de weg en neemt je toch mee. Gelukkig kwamen we - bij toeval leek het wel - ineens op plaats van bestemming. Morgen reizen we door naar Samarkand en gaan we eindelijk mooi Oezbekistan zien.

Samarkand 16/07
Vandaag hebben we de reis voortgezet naar Samarkand. Met de hogesnelheidstrein waren we er in 2 uurtjes. Vreemd om in zo'n luxe trein door het Oezbeekse platteland van hutjes, akkers en primitieve boeren te razen. Niet iedereen profiteert duidelijk van de vooruitgang. Samarkand zelf is heel anders dan Tasjkent. Waar Tasjkent modern en vrij emotieloos is met brede wegen en flats, is Samarkand oud, kleiner en veel meer oosters van karakter. We komen voor het eerst andere toeristen tegen, al blijft het aantal laag. Ons hotel zit in het oude gedeelte van de stad, vlak bij de bekendste trekpleister: de Registan, een plein met drie enorme madrassa's, oude islamitische scholen. Het hotel zelf is oosters ingericht en een relatief hoog gebouw. Boven is een mooi dakterras, beneden een rustgevende binnenplaats met thee. Uit het kamerraam kijk je op de huisjes en een oude moskee. Minaretten hoor je niet, want dat is door de grote leider verboden sinds er in Tasjkent aanslagen zijn gepleegd, vermoedelijk door extremistische moslims.

De rest van de dag hebben we het niet al te druk gemaakt. Oezbekistan staat bekend als een land dat zwaar op de darmen kan vallen, maar dat viel tot nu toe mee. Vandaag is iemand van ons die anoniem wenst te blijven toch in de prijzen gevallen, dus we hielden het rustig. In een restaurant kwam de eigenaar bij ons zitten. Hij zei dat hij iets van Kobbol heette en praatte met ons in gebaren en wat Engels. Hij bestelde maar grote pullen bier voor ons en zichzelf, waardoor het steeds gezelliger werd. Hij liet ook Oezbeekse kaasballetjes komen die volgens hem in combinatie met bier heerlijk zouden zijn. Ik ben de enige van ons die het heeft geprobeerd en het is lang geleden dat ik nog zo'n vies gezicht heb getrokken. Bij de derde ronde vonden we het wel mooi geweest en na uitgebreid afscheid liepen we naar de Registan voor een bezoek. Het was een zeer mooie afsluiter. Ook hier was veel politie te vinden, maar ze zijn minder nors dan in Tasjkent. Eentje zat zelfs vrolijk te eten in bovengenoemd restaurant. Na een hotelpauze was het tijd voor een avondwandeling met shoarmastop, waarbij we zagen dat de Registan ook indrukwekkend is in het donker. We hebben tot zaterdag om te ontdekken wat Samarkand nog meer te bieden heeft.

Samarkand 17/07
Nog nauwelijks had ik het vorige blog opgeschreven of het werd 2-0 voor de toiletpot, met dank aan ondergetekende. Ik ben benieuwd wanneer de laatste van ons slachtoffer wordt. Het zorgde voor een herhaling van gisteren: rustig op stap met eind van de middag een pauze in het hotel. Vandaag bezochten we de Bibi Khanum moskee die met een mooie toeristenlaan is verbonden met de Registan. Strakke winkels, brede schone stoepen en lantaarnpalen. De toerist die per vergissing door een zijpoortje loopt, ontwaakt snel uit de droom en staat dan in de oude woonwijk van ons hotel met kleine huisjes, nauwelijks verharde wegen, afval en gezelligheid.

De moskee is vervallen en moet nodig gerestaureerd worden, maar dat heeft iets. Erachter was een markt waar we kebabsoep aten. Vervolgens gingen we naar de Shah-i-Zinda, een religieuze begraafplaats met oude gebouwtjes en tombes. De neef van Mohammed zou er begraven liggen, maar we hebben hem niet gevonden. Wel zagen we andere toeristen en de eerste groep mensen die met ons op de foto wilden. Een voorbereiding voor China. Hierna was het tijd voor de eerdergenoemde pauze, waarbij we op de weg naar het hotel voor het eerst bedelende kinderen achter ons aankregen. Na wat rust liepen we naar een restaurant door een parkachtige, ruim opgezette buurt met enorme afstandelijke gebouwen in sovjetstijl. Het leek Tasjkent wel. De sjasliek smaakte goed en we bleven nog lang natafelen, waardoor we in het donker moesten aankloppen bij het hotel en de eigenaar in ochtendjas ons verzocht om in het vervolg toch voor 23u terug te zijn.

Samarkand 18/07
Vanochtend voelde iedereen zich gelukkig weer fit en konden we gezond op pad. Het was vandaag wel weer ontzettend warm, maar we hadden ook nog maar 1 ding dat we echt wilden zien. Het mausoleum waar Timoer ligt, degene die verantwoordelijk is voor al het mooie dat Samarkand hier te bieden heeft. Ik vond het zelf het mooiste van wat ik hier tot nu toe heb gezien, vooral de koepel van het mausoleum was schitterend. Hierna zijn we na de lunch het internetcafé in gevlucht, waar ik nu dit blog plaats. Morgen gaan we verder naar Buchara!