Deel 5: trein, trein, trein

Hieronder is het verslag van de treinreis. In de trein heb je weinig te doen, dus op een gegeven moment ben ik in een schrift maar gaan schrijven voor het blog. De datum die er dus staat is de datum waarop ik het in het schrift heb geschreven.

Trein Moskou-Tasjkent 11/07
Sinds gisterenavond zitten we in de trein. Na afscheid genomen te hebben van Gerben, verruilden we het bourgondische leven van bij hem voor een slaapbankje in de 3e klas, ook wel plaskart ofzo genoemd. Gerben had ons voor gek verklaard en kwam met nare verhalen, maar tot nu toe vind ik het prima te doen. Het is een open slaapwagon met bankjes die je kunt omtoveren tot bed. Via een wandje achter de banken ben je nog enigszins gescheiden van andere reizigers. Gelukkig is het rustig.

Het duurde afgelopen nacht even voor ik letterlijk en figuurlijk mijn draai had gevonden om te slapen. Waar veel mensen op hun zij in foetushouding slapen, ben ik gewend om op mijn rug languit te liggen. De bankjes zijn echter niet gemaakt voor die benen, waardoor ze uitsteken en voorbijlopende mensen ertegen zouden botsen. Na enkele uren half geslapen te hebben op mijn zij besloot ik het erop te wageb en ging ik gestrekt op mijn rug liggen. Het ging zonder problemen; 's nachts loopt er toch vrijwel niemand.

Vandaag is het op en top luiheid: boekje lezen, liggen, naar buiten turen en poedermaaltjes als noedels en soep verorberen. Langzaam zakken we af naar Kazachstan. In de zon wordt het al flink warm. We zijn de enige (westerse) toeristen in deze wagon en dus een beetje een attractie. Mensen vertellen ons hele verhalen, om er halverwege achter te komen dat we geen Russisch spreken, waarna ze gewoon doorkakelen. De lieve conductrice Victoria spreekt een beetje Duits en communiceert zo met ons. Ze lijkt op Birgitte Nyborg uit Borgen, waardoor we haar onder ons ook zo begonnen te noemen. Zij was ook zo vriendelijk om aan iedereen uit te leggen dat we toeristen waren en geen Russisch/Kazachs/Oezbeeks spraken. Toen de Russische politie langskwam voor paspoortcontrole, begon de agent in het Duits tegen ons over het spectaculaire voetbal op het WK, om dan te zien dat we uit het land komen dat juist naar huis was gestuurd. Jolig vroeg hij ons of we drugs of wapens bij ons hadden om daarna met een lachende "auf wiedersehen" weer te vertrekken. Tot nu toe is iedereen dus lekker vrolijk. Ik ben benieuwd of de Kazachse grenswacht vannacht net zo goedgemutst is.

Trein 12/07
En dan wordt je ineens gewekt bij de grens. Paspoorten inleveren en het beste hopen. Onze EU-paspoorten vallen erg op tussen de groene exemplaren. De Russische grenswacht kijkt even onder de bankjes en geeft ons dan de stempel. De trein rijdt verder en stopt dan voor de Kazachse controle. Deze vrouw bekijkt kritisch onze pasfoto's, maar geeft dan snel haar goedkeuring. We zijn binnen! Als het licht wordt de volgende ochtend blijkt het landschap fors te zijn veranderd; de Russische bossen hebben plaatsgemaakt voor de Kazachse steppe, leeg en kaal.

Bij het opstaan moest ik naar de wc. De wc in deze wagon bleek lang bezet, waardoor ik besloot een rijtuig verder te gaan. Dat bleek niet de bedoeling te zijn; eenmaal goed geïnstalleerd werd er op de deur gebonsd, waarna de conducteur 'm van buitenaf van slot deed en opengooide. Er kwam een hoop getier dat ik niet begreep, maar zijn gebaar was duidelijk: wegwezen hier. Met m'n broek nog half uit ben ik teruggerend naar de wc van onze wagon die inmiddels vrij was. Eenmaal binnen werd er weer op de deur geklopt, deze keer door een passagier die begon te roepen. Geen idee wat hun probleem nou was. Gelukkig blijft het personeel in onze wagon wel aardig. Ze hebben vandaag een watermeloen met ons gedeeld. Gisteren waren de meeste passagiers Russen, maar nu delen we de wagon met Kazachen. Zij zien er een stuk Aziatischer uit. Een jongen vroeg waar we vandaan komen en begon ook direct over het WK. Grappig om te zien dat voetbal over de hele wereld mensen weet bezig te houden. Dennis maakte vrienden door aan een conductrice een boek over Angela Merkel te laten zien. Ze nam het mee om aan anderen te tonen en is er sindsdien niet mee teruggekomen. Leuk cadeautje om te krijgen van een passagier.

De steppe ging langzaam over in woestijn met een hoop kamelen. Het werd buiten nog kaler en enorm warm. We kregen plov geserveerd en kwamen zo goed in de stemming. Nu is de zon ondergegaan en wordt het heel snel donker. Hopelijk koelt het wat af. Morgen gaan we begin de middag de Oezbeekse grens over. Niet veel later zijn we dan in Tasjkent en kunnen we ons eindelijk verfrissen. Daarna gaan we eens kijken of de Oezbeekse keuken echt zo goed is als wordt beweerd.

Trein 13/07
Vandaag is de laatste treindag. Gelukkig maar, want ik begin het nu wel een beetje beu te raken. Het is ontzettend heet en ik begin het bedbankje nu wel te voelen. De trein wordt langzaam al opgeruimd en klaargemaakt voor aankomst. Ook hier bij de grens worden we weer door beide landen gecontroleerd. De Kazachse verloopt makkelijk: paspoortcontrole, wat gepraat en gelach over voetbal (ik begin de lezing van Timmermans steeds beter te begrijpen) en dat is het. Hierna begint het zware werk pas echt. Onze telefoons moeten uitgeschakeld worden en we krijgen een briefje om onze gegevens op te schrijven en dingen te declareren. Het formuliertje is in het Russisch en we begrijpen er helemaal niks van. Hulp van een Oezbeek bracht niet veel, waarna Birgitte ons met wat Duits kwam assisteren. Dat we er gedoe mee zullen krijgen, weet je van tevoren toch wel.

De trein bleef enorm lang stilstaan en het was haast niet te harden. De Oezbeekse grenswacht maakt gelukkig niet veel opmerkingen over ons formuliertje, mede dankzij Birgitte die hem assisteerde en ons hielp. Hij wilde wel in onze backpacks kijken, waardoor we die moesten uitpakken. Gelukkig was hij tevreden zodra we toilettas en medicijnen eruit hadden gehaald. We moesten van alles met handen en voeten vertellen wat het was en wat het deed. Na wat eindeloos leek konden we door. Tasjkent ligt gelukkig vlak bij de grens. Hierna was het nog even zweten en smachten naar drinken tot we bij het hotel kwamen. Het hotel heeft gelukkig airco, water en de bedden zijn comfortabel.

Nu zit ik hier op 14/07 in het internetcafé in Tasjkent. Tasjkent staat niet bekend als een bijzondere stad. Tot nu toe hebben we vooral brede wegen gezien. Er rijden hier eigenlijk maar een paar merken auto's rond: heel veel Daewoo/Chevrolet, oude Lada's en een enkele Lexus voor de rijken. Op de markt hebben we zwart dollars gewisseld. Met enorme pakken geld lopen we nu rond. De Oezbeekse sum is haast niks waard (1 euro is 3124 sum) en het grootste biljet is 1000. De restaurantrekening van gisteren werd dus betaald met een enorme stapel geld. Ik snap niet hoe de mensen dat hier volhouden, naar het schijnt zijn banken dagelijks ook heel snel door hun geld heen.

Over twee dagen vertrekken we naar het mooie Samarkand. Tot die tijd kijken we of we in de hitte toch nog iets moois in Tasjkent kunnen ontdekken.

Nog iets vervelends: Vodafone doet raar in Oezbekistan. Mijn telefoon vindt geen netwerk en ik ben zo dus onbereikbaar. Dennis heeft ook Vodafone en kan dus ook niemand contacteren (wat hem zeer zwaar valt). Ik hoop dat het nog veranderd, maar anders ben ik dus pas eind juli weer mobiel bereikbaar als we in Kazachstan zijn.