Deel 10: Dat is het einde, dat doet de deur dicht

Inmiddels ben ik weer goed en wel thuis aangekomen! Aangezien ik na Xi'an niet meer de kans heb gehad om meer blogs de wereld in te sturen, haal ik dat bij dezen in. Geniet van het laatste deel!

05/08
Het zou opnieuw een benauwde dag worden, dat merkten we al snel toen we naar het station liepen voor de bus naar het Terracottaleger. Na wat zoeken zagen we ineens de juiste bus. Het was een uurtje rijden en gelukkig was er tijdens de rit goede airco. Het leger werd ontdekt bij het graven in een akker op het platteland. Door de grote waarde werd het al snel een trekpleister en dat is goed te merken. Van het platteland is weinig meer over, er is een grote stad gebouwd die zichtbaar volledig draait op het toerisme. Onderweg zagen we vele bussen en eenmaal op plaats van bestemming was het een grote mensenmassa.

Van de parkeerplaats naar het museum was het nog een kwartier lopen. We kwamen langs een circus van eettentjes, prullenkramen en andere rare winkels. De drukte en de benauwdheid zorgden ervoor dat de wandeling al een flinke opgave was. Eenmaal op het terrein kun je in drie grote hallen het leger bewonderen. Elke hal bestaat uit een kuil waar je langs kunt lopen, neerkijkend op soldaten, officieren en paarden. In de hallen was tegen onze verwachting in geen airco. Blijkbaar is dat niet noodzakelijk om de boel goed te conserveren. Hierdoor was het in combinatie met de drukte vrij ondraaglijk. Er waren zeer veel Chinese toeristen, maar ook de typische Nederlandse gezinnen die je op vakantie liever mijdt waren goed vertegenwoordigd.

Dan nu mijn eindoordeel. Het leger is erg mooi, een prachtige vondst, maar het totaalplaatje was teleurstellend. De soldaten zijn zeer gedetailleerd gemaakt, geen gezicht is identiek. Om dit goed te aanschouwen en te waarderen, moet je dat op je gemak bekijken, samen met bordjes uitleg over de geschiedenis, wat je ziet etc. Nu was dat niet mogelijk, enerzijds door de drukte, anderzijds door het klimaat dat je na een kwartier gek maakte. Ik zou nog wel eens terugwillen als het wat koeler is, maar ik vermoed dat de drukte het hele jaar door blijft aanhouden.

Nadat we de 3 hallen hadden bekeken, zochten we verkoeling in een koffietentje op het terrein. We spraken daar met een Chinees gezin met jolige kinderen die graag op de foto wilden met ons. Hierna gingen we naar een museum over het Terracottaleger, waar het opnieuw veel te druk was. Er was ook een zeer vreemde vleugel met daarin een museum over het museum (je moet er maar geld in willen steken).

Het museum was het laatste onderdeel op het terrein. We liepen terug naar de parkeerplaats en namen de bus naar Xi'an. De stadsmuur kreeg een tweede kans en gelukkig was 'ie nu wel open. Na een klim liepen we over de muur met Chinese muziek, best een leuke wandeling. Je kunt de hele muur rondlopen, maar wij vonden het na 1 poort voldoende.

Als avondeten kozen we voor een bekend restaurant. Het bestond al meer dan 100 jaar en bij binnenkomst waren vitrines te zien met daarin het servies en de stokjes waarmee beroemde Chinezen er ooit hadden gegeten. Het bekende gerecht was noedelsoep met verkruimeld brood erin. Nadat onze bestelling voor deze soep was opgenomen, kregen we een schaal brood en een kommetje waarboven we zelf het brood moesten verkruimelen. Dit duurde vrij lang, helemaal omdat de serveerster na een tijdje met een pijnlijk gezicht kwam vertellen dat we veel fijner moesten kruimelen. Ik vraag me af of die hoge Chinese piefen hier toentertijd ook hun brood hebben zitten scheuren. Uiteindelijk werden onze kommen naar de keuken gebracht en daar gevuld met soep. Eenmaal etende merkte ik dat mijn kom was verwisseld met een kom met grove stukken brood, waardoor dus al het kruimelwerk voor niets was geweest. Het zorgde ook niet voor de speciale smaak, ik vond het vrij smakeloos.

Terug in het hostel begon de laatste nacht voor ons in Xi'an. Het weer in Hongkong kreeg bij de voorspelling een 1,5: boven de 30°C en zeer veel regen. Misschien gaan we het benauwde maar droge weer in Xi'an nog wel missen.

06/08
Voor we het wisten, ging om kwart voor zes de wekker weer. Vandaag zou een speciale dag worden: de laatste treindag. Xi'an-Hongkong is zo'n 2000 kilometer, maar met de hogesnelheidstrein ben je er in 9,5 uur. In Xi'an namen we de eerste metro naar het noordstation, speciaal gebouwd voor de hogesnelheidslijnen. Een enorm gebouw dat in de vroege ochtend des te megalomaner aanvoelt. Het leek op een enorme vertrekhal van een luchthaven.

Na wat wachten konden we in onze trein stappen. Een mooi ding. Om ons heen zagen we andere treinen met lange gestroomlijnde neuzen, maffe wonderen der techniek. Wij hadden kaartjes voor de eerste stoelen van de eerste wagon. Het bleken de laatste stoelen van de laatste wagon te zijn. Na een tijd werd de logica hierachter duidelijk. De eerste paar uur reed de trein 'achteruit', met alle stoelen die richting op. Bij een bepaald station maakte de trein kop, werden alle stoelen in de goede richting gedraaid en reden we vooruit verder. Wie weet beschrijf ik hier iets dat in hogesnelheidstreinen doodnormaal is, voor mij was het de eerste serieuze keer in een dergelijke trein en leek het weer typisch Chinese vindingrijkheid.

In een eerder blog schreef ik over een groen Chinees landschap dat ik nog niet had gezien. Nu kwam het wel degelijk voorbij. Met 300 km/u raasden we langs groene bergen, rivieren en velden. Af en toe zag je een boer bezig op zijn akker, maar het contrast was niet zo groot als toen in Oezbekistan.

De trein rijdt niet naar Hongkong zelf, maar naar Shenzhen, een stad die aan Hongkong grenst. Aangezien Hongkong een speciale administratieve regio is binnen China, was er hier weer grenscontrole. Eerst namen we in Shenzhen de metro naar de grenspost. Opnieuw een moderne metro met nu o.a. reclameboodschappen in tunnelbuizen die meereizen met de metro, waardoor je tijdens de rit een soort film ziet, je moet er maar opkomen.

De eerste controle was om China te 'verlaten'. Dit ging opnieuw vlot, waarna we via een loopbrug over het water naar Hongkong liepen. Daar moesten we weer een briefje invullen. Deze controleur had voor het eerst argwaan bij het zien van mijn paspoortfoto zonder baard en met lang haar. Hij vroeg hoe ik heette. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik mijn volledige naam, Reinbert Johannes Hendrik Flipse, zo luid en duidelijk heb uitgesproken. Gelukkig geloofde hij me en kon ik verder lopen. Voor Hongkong is op voorhand geen visum vereist. Bij binnenkomst krijg je een bonnetje dat je als toerist 3 maanden legaal verblijf geeft.

Hongkong bestaat uit grote (schier)eilanden met bergen en bossen. Aan de zuidkant ligt de stad. Wij kwamen aan de noordkant binnen, waardoor we nog een half uur in een soort lightrailtrein zaten. Het was buiten inmiddels donker geworden. Het station lag ondergronds. We liepen de trap op en stonden midden in Hongkong. Het was droog, maar wel benauwd. We zagen al snel dat de stad een toonbeeld is van triomferend kapitalisme. Overal zijn winkels met sieraden, kleding en accessoires met mannetjes buiten die je naar binnen proberen te praten. Verder zijn er flitsende lichten van restaurants en kantoren om geld te wisselen voor de eigen munt, de Hongkongse dollar. Op straat rijden dure auto's. Hongkong blijkt als stad voor miljonairs op nummer 1 te staan. Ik moest denken aan de zinnen uit het lied 'Over de muur': "en de neonreclames die glitterend lokken: kom dansen, kom eten, kom zuipen, kom gokken". Nee, niet gokken, gokken doe je hier in Macau, een stad vlakbij waar we ook nog heen zullen gaan. Daar zal het circus vast helemaal compleet zijn.

Het hostel bevond zich in een gebouw aan een luxe straat. Achter de façade van glimmende sieraden was een verpauperd gebouw met kakkerlakken, lekkende leidingen en afval. Het hostel zelf was gelukkig relatief fris. We bleken de kamer te delen met een Amerikaanse gamende jongen. Terwijl de eigenaar onze bedden in orde maakten, gingen wij snel de stad in. Meteen merkten we nu de Britse invloeden: men rijdt links, vrijwel alles is tweetalig in Britse spelling en men spreekt vloeiend Engels, al kan dat laatste natuurlijk ook liggen aan Hongkong als kosmopolitische stad. Ineens begon het keihard te regenen. Gelukkig zou het tegen de voorspellingen in de enige serieuze bui worden tijdens ons verblijf. We renden terug naar het hostel, een weg banend door de regen en de winkelmannen. Er liepen ook dealers rond die vroegen naar onze interesse in "hashish, marihuana, cocaine". Terug op de kamer bleek dat de gamende jongen deze interesse had getoond. Geen idee wat hij gesnoven had, maar hij zat in trance op bed, maakte rare bewegingen en schreeuwde af en toe. Niet heel ideaal als je wil slapen. Tot nu toe is het welkom van Hongkong wat vreemd. Hopelijk krijgen we morgen een beter beeld.

07/08
Ik stel bij dezen mijn mening volledig bij: Hongkong is fantastisch! Vanochtend liepen we eerst naar de kade met prachtig uitzicht op de wolkenkrabbers aan de overkant. Maf, zo sta je een halve week eerder in Ürümqi, 's werelds verst van open zee verwijderde miljoenenstad en dan nu ineens aan het water in Hongkong. We namen de veerpont naar het zakencentrum aan de overkant. Toevallig bleek je vandaag gratis mee te mogen, wat wel goed uitkwam. Aan de overkant zagen we vrijwel direct het eerste bekende punt uit Wie is de Mol van afgelopen seizoen: de overkapping aan het water waar Jennifer heel lomp de telefoon liet vallen. Er zouden nog vele herkenningspunten komen.

Na een stukje lopen kwamne we bij de eerste attractie van vandaag (al noemde de reisgids de tocht met de pont ook een attractie), de tram naar Victoria Peak, een heuvel met spectaculair uitzicht op de stad en omgeving. Het is een populaire bezienswaardigheid en we moesten een tijd in de wachtrij staan. Voor ons stond een jolige versie van Herman Duffeling, wat het wachten veel aangenamer maakte. De rit verliep snel en zeer steil. Voor we het wisten genoten we van het geweldige panorama.

Dennis en ik wilden graag naar beneden wandelen en dan naar de roltrappen uit Wie is de Mol. Pieter wilde liever met de tram terug en dan beneden door de stad lopen, op zoek naar souvenirs. We besloten om op te splitsen en later die middag af te spreken bij een tempel. Voor Dennis en mij begon zo een lange tocht naar beneden door een tropisch bos. Het was steil en slopend voor de benen, maar prachtig en ik ben erg blij dat ik het gedaan heb. Eenmaal beneden begon onze tocht op de roltrappen. Vanaf beneden brengt een systeem van roltrappen je omhoog door de straatjes. In totaal een tocht van 20 minuten. Hier kwamen we een Nederlands restaurant tegen met o.a. bitterballen en hutspot op de kaart.

Herenigd met Pieter brachten we een bezoek aan een tempel en liepen we naar het gebouw van de Bank of China, een bekende wolkenkrabber waar je naar boven kunt. Helaas waren we er 5 minuten na sluitingstijd en ging het niet door. Het was al laat in de middag en we besloten de tram richting de veerpont te nemen. Een leuke ervaring, aangezien de trams in Hongkong dubbeldekkers zijn. Inmiddels begon het donker te worden, waardoor we vanaf de pont en terug aan de overkant konden genieten van de verlichte skyline. Bij het avondeten kwamen we terecht in een lokaal tentje. Het was er benauwd, rokerig en niet heel schoon, maar zeer gezellig. Het eten was erg lekker. Om naar het toilet te gaan, moest je langs een oude vrouw die in een enorme teil de borden waste. Een blik in de vieze keuken droeg nog meer bij aan de sfeer. Het is logisch dat wegens slechte hygiëne zulke restaurants in Nederland niet zijn toegestaan, maar qua gezelligheid is het wel echt een gemis.

Zoals ik al zei, vind ik Hongkong een leuke stad. Er is veel groen, men is vriendelijk en over alles is goed nagedacht. Morgen gaan we naar Macau. Ik ben zeer benieuwd!

08/08
Macau ligt niet heel ver van Hongkong, aan de andere kant van de baai. Je kan erheen met een dure helikopter, maar wij kozen voor de makkelijke boot die je in een uurtje naar Macau brengt. Net als Hongkong is Macau een uitzondering binnen China als ex-kolonie. Er is een aparte grenscontrole en opnieuw is er geen visum op voorhand nodig, hier zelfs geen formuliertje. Ook is er de eigen munteenheid, de Macause pataca. Ooit was Macau Portugees en dat is goed te merken. Alle borden zijn tweetalig: Chinees en Portugees. Echter, er schijnen maar weinig mensen in Macau Portugees te spreken.

Aangekomen in de haven stonden er vele bussen klaar om ons gratis naar de casino's te brengen. Daar kwamen we al snel op de gokkermis terecht: grote absurde hotels met overdreven luxe. Macau is een beetje een tweede Las Vegas. Veel casino's daar hebben een tweede vestiging en/of invloed hier. Inmiddels heeft Macau een grotere gokomzet dan Vegas. Wij bezochten The Venetian, een kopie van Venetië, compleet met kanalen, bruggen, huizen, torens en het San Marcoplein. Binnen is een groot casino en een enorm grachtenstelsel met winkels. Zelfs de gondels ontbreken niet en de gekke toerist die dat wil kan varen met een Chinese Venetiaan als gondelier.

Dennis en Pieter gingen gokken. Sinds vorig jaar is de minimumleeftijd verhoogd van 18 naar 21 jaar, dus ik kon niet mee. Ik vermaakte me met eten, lezen en een gesprek met Chinese vrouwen die foto's van me maakten. Na zo'n 2 uur had de roulettetafel alle fiches afgepakt en konden we verder. Macau schijnt een mooi koloniaal centrum te hebben, maar het was zeer lastig om uit te vinden hoe je daar kon komen. De middag liep op zijn einde en we gingen dan maar terug naar de boot. Na een uur varen waren we terug in Hongkong en aten we in een zelfde soort tentje als gisteren. Morgen is de laatste dag Hongkong en daarmee ook de laatste echte dag van de vakantie. Ik krijg zin om weer thuis te zijn, maar vind het voor het bezoek aan Hongkong jammer, er is hier nog zo veel te zien.

09/08
Vanavond laat zou het vliegtuig naar Jordanië vertrekken. Nadat we de praktische dingen voor de reis hadden uitgezocht, rees de vraag hoe we de laatste dag Hongkong zouden gaan invullen. Dennis en Pieter hadden geen puf meer en wilden rustig souvenirs kopen. Ik wilde graag nog 2 dingen zien: de enorme Boeddha en een tempel waar je komt via een trap door de heuvels met tientallen boeddhabeelden aan weerskanten (bekend uit Wie is de Mol). Er was te weinig tijd om beide dingen te bezoeken, dus ik moest kiezen. Aangezien de grote Boeddha lastig te bereiken is en de tempel met de trappen vlak bij een metrohalte ligt, koos ik voor de laatste.

Bij aankomst wees ik wat irritante Amerikaanse toeristen de weg en begon ik aan de tocht naar boven. Het was fantastisch. Boven in de tempel was een dienst bezig, wat zeer indrukwekkend was om te zien. Ik kwam drijfnat aan, het was de zwaarste tocht die ik maakte, maar ook een van de mooiste. Na de tempel kon je nog hoger klimmen, wat slechts weinig mensen doen. Het eindpunt is een waterval met een beeld, een ultiem punt van rust en pracht. Ik bleef een tijdje zitten en begon toen aan de afdaling en de tocht terug de stad in. Eind van de middag kwam ik bij het hostel weer samen met Dennis en Pieter. Met de backpacks op de rug namen we afscheid van Hongkong en stapten in de trein naar het vliegveld. Dit was een zeer mooi ritje langs water en bos, omgekeerd een schitterende entree om Hongkong binnen te komen.

De vlucht naar Amman zou 13 uur duren, inclusief tussenlanding in Bangkok. Ik zag er erg tegenop. Ik vind 3 uur vliegen al lang en wordt gek van de krapte, verveling en droge lucht. Ik had echter nog nooit intercontinentaal gevlogen en moet zeggen dat ik het met die luxe best aangenaam vond. Veel eten en drinken, films en enigszins comfort om te slapen. De 13 uur gingen zo best snel voorbij.

10/08
In de vroege ochtend landden we in Amman. Ook hier zouden we eerst slechts een paar uur moeten wachten op de vlucht naar Amsterdam, maar door een wijziging hadden we pas een dag later een aansluiting. Dit zorgde ervoor dat we nog een dag in Jordanië hadden, wat ons wel 40 euro p.p. heeft gekost voor een visum, niet heel praktisch.

Met een bus en taxi reden we naar het hostel in Amman. De stad ligt tussen heuvels in de woestijn en is typisch Arabisch: witte huizen kriskras, zand, Arabische muziek klinkt overal en minaretten torenen uit boven het geheel. We hebben door moeheid en jetlag de rest van de dag vooral geslapen, maar de vage indruk die we kregen van Amman was niet echt dat we veel misten. Naast het hostel was wel een barbier waar Pieter en ik ons eindelijk lieten scheren. Deze oudere man zette een brilletje op en schoor ons met sigaret in de mond mooi glad. Het is heerlijk om geen baard meer te hebben, het stond toch wel erg onverzorgd.

Op de terugweg van het restaurant van het avondeten kwamen we langs de moskee waar net het avondgebed begon. Ondanks de vele moskeeën die ik deze vakantie zag, was het in Amman dat we voor het eerst de oproepen hoorden. Terug in het hostel sliepen we vrijwel meteen. Om 6 uur zou de wekker rinkelen en konden we eindelijk verder naar Nederland.

11/08
's Ochtends bracht een taxi ons naar het vliegveld. De incheckbalie was gelukkig al open, dus we konden onze bagage snel kwijt. Bij de paspoortcontrole keek men vreemd op. Een Jordaans visum voor een maand, maar na 1 dag al vertrekken. Tsja, het is niet anders.

Deze vlucht duurde 5 uur. Ook hier was er eten en vermaak, al werkte mijn entertainmentsysteem niet goed. De lucht was helder, zodat we eenmaal boven Nederland veel konden herkennen. Op Schiphol stond de marechaussee al klaar aan het einde van de sluis. Mensen met een Europees paspoort konden snel doorlopen, maar anderen werden ondervraagd en kregen wat vreemde opmerkingen. Eenmaal herenigd met onze bagage liepen we de aankomsthal in. Geen Joris Linssen of Klaas Drupsteen, maar wel mijn ouders, oma, Lorenzo, Dennis' ouders en Pieters moeder. Joelend begroeten ze ons. Een warm welkom. We waren thuis.

----------

Inmiddels ben ik ruim 2 dagen terug in Nederland. Ik rust redelijk uit en kom zo goed bij. Ondertussen laat ik alle ervaringen van de afgelopen 5 weken bezinken. Het waren 5 mooie weken en ik heb geen moment spijt gehad dat ik aan deze reis ben begonnen. Tot nu toe is de voornaamste les die ik heb geleerd: de wereld is helemaal niet zo verschillend (meer) van elkaar. Dit deel van de wereld althans. Ondanks verschillende gebruiken en cultuur, heb ik geen hele rare dingen gezien. Het beeld wat je hebt van een cultuurschok en een totaal andere manier van leven ging niet op. Het heeft er wellicht mee te maken dat de wereld steeds meer een dorp wordt, zeker in de grotere steden.

Het is op sommige gebieden wel weer wennen om in Nederland te zijn. Het merkwaardigste maakte ik gisteren mee. Ik liep naar buiten en voelde koude wind drukken in mijn gezicht. De weerstand van die wind voelde heel gek aan na 5 weken windstilte en af en toe een zwakke bries. Ook is het wennen dat je niet meer alles openlijk kan zeggen, aangezien de mensen om je heen je weer kunnen verstaan. Omgekeerd praten zij ook niet meer vol fascinatie over de gekke westerling die daar langsloopt. Voor de rest deden de pindakaas, hagelslag en chocoladevla hun werk.

Ik wil dit blog afronden met een woord van dank. Ik wil graag iedereen bedanken die me deze vakantie heeft geholpen, op wat voor manier dan ook. Ik wil Gerben nogmaals bedanken voor het onderdak in Moskou, de fantastische zorgen en de rondleiding die hij ons heeft gegeven. Ook gaat mijn dank uit naar degenen die mijn blog volgden en reageerden. Als iemand een blog start zeggen aan het begin vele mensen dat ze het zullen volgen. Uiteindelijk zijn de werkelijke volgers meestal op één hand te tellen. Ik had hier rekening mee gehouden en was dus blij verrast toen bleek dat er zo veel mensen trouw bleven lezen, ook mensen van wie ik het totaal niet verwachtte. Het was altijd leuk om na een week weer internet te hebben en dan de leuke reacties te lezen. Na een tijdje wordt het noteren van wat je allemaal doet nogal eentonig. Ik had de instelling 'je bent begonnen met een blogserie dus je maakt het ook af'. Als je dan via de reacties weet dat er een leuk lezerspubliek is, dan is dat een fijne stimulans om door te blijven schrijven.

Tot slot richt ik me dan Dennis en Pieter. Zij zijn twee geweldige reisgenoten geweest. Dankzij hun flexibiliteit heb ik vijf gezellige weken gehad zonder ruzie of gedoe. Ik zou graag weer met ze op reis gaan. Wie weet waar de toekomst ons heen zal brengen. Mocht het opnieuw zo'n lange verre reis worden, dan zal ik zeker weer gaan bloggen!