Deel 9: Hi, Ha, Hurktoilet
Door: Reinbert Flipse
Blijf op de hoogte en volg Reinbert
05 Augustus 2014 | China, Xi'an
30/07
De wekker ging vandaag om kwart voor vijf. We stonden op om in alle vroegte de bus naar Urumqi te pakken. De wegen in Almaty waren zo goed als verlaten, waar ze overdag vol auto's zijn. Toch konden we ook nu snel een taxi naar het busstation vinden. Daar moesten we nog even wachten tot we rond 7 uur de bus in konden stappen. Het was een slaapbus die bestond uit stapelbedden in plaats van stoelen. De rit zou zo'n 24 uur duren, wat zelfs met oponthoud bij de grens voor een afstand van 800 kilometer erg lang is. Dat kan twee dingen betekenen: of de weg is slecht, of de bus pauzeert veel. Het bleek beide het geval te zijn. Zodra we Almaty uitwaren werd de weg hobbelig. We reden langs bergen, door dalen en maanlandschappen, een zeer mooie afwisseling. De bus stopte redelijk vaak voor plaspauze en 's middags bij een wegrestaurantje voor de lunch. Overal waren hurktoiletten. Volgens Pieter zijn ze daar in China al helemaal fan van en zie je ze daar overal, dat belooft wat.
Bij de lunch hoorden we dat het nog iets meer dan anderhalf uur zou zijn tot de grens. Eenmaal daar moesten we allemaal de bus uit. Een Kazachse soldaat controleerde onze paspoorten een voor een terwijl we opnieuw instapten. Toen iedereen weer in de bus zat, reden we het grensgebied in. Na een paar minuten stopten we opnieuw en kwam er weer controle, deze keer in de bus. De soldaat gaf Pieter, Dennis en mij vrolijk een hand bij het zien van onze paspoorten. Iedereen was sowieso heel opgewekt, met uitzondering van de chauffeur die de hele rit zat te schreeuwen in zijn telefoon en ruzie maakte met zijn collega naast hem.
De laatste Kazachse controle was de algemene. We gingen met bagage een gebouwtje binnen, werden uitgebreid gecontroleerd en kregen stempels. Het duurde een tijd tot iedereen erdoor was en tot de bus, die ook was doorzocht, kwam aanrijden. Hierna reden we door het niemandsland tussen Kazachstan en China. In de verte zagen we de eerste Chinese flatgebouwen al opdoemen.
We stopten uiteindelijk bij een poortgebouwtje waar de Chinese controle plaatsvond. Opnieuw allemaal de bus uit en met bagage naar binnen. Deze controle oogde modern en zeer professioneel. Het was de eerste keer dat de controleur ons vragen begon te stellen. Hij wilde weten of we al vaker in China waren geweest en welke plaatsen we zouden bezoeken. Na goedkeuring gingen we naar buiten en waren eindelijk in China.
En ineens is daar het analfabetisme. Hoewel sommige dingen nog wel in het Cyrillisch stonden, bestonden de meeste opschriften uit onbegrijpbare tekens. Verder was het verschil met Kazachstan nog niet heel groot. De bus liet lang op zich wachten en er ontstond een beetje chaos onder de passagiers. Ineens kwam iemand ons melden dat de bus verderop in de stad op ons zou wachten. We regelden taxi's en reden naar de bewuste plek, waar een kwartier later de bus gelukkig aankwam, zodat we verder konden. De weg was nu een echte snelweg, waardoor de rit veel comfortabeler werd. Een fijne gedachte, want slapen met een hobbelige weg is niet heel aangenaam.
Na een uur stopten we bij een restaurantje waar men buiten stond te wokken. Iedereen stapte uit en ging eten. Met wat wijzen bestelden we een bord bami. Gelukkig kregen we een lepel in plaats van stokjes. Het was samen met de kop thee erbij erg lekker. Inmiddels begon het al laat te worden. Heel China heeft dezelfde tijd volgens de tijdzone van Peking, wat het verschil met Kazachstan 2 uur later maakt, 6 uur met Nederland. Dit zorgt ervoor dat het pas rond half 11 donker wordt en men hier soms een officieuze tijd gebruikt die niet verschilt met Almaty.
Terug in de bus begonnen mensen zich klaar te maken voor de nacht. Eenmaal gereed om te slapen trakteerde de chauffeur ons een uur lang op Chinese popmuziek, die op zo'n moment natuurlijk enorm gelegen kwam. Toen het weer stil was, staarde ik naar buiten en zag de lichtjes van de snelweg, donkere bergcontouren, hangbruggen en tunnels. Voordat ik het wist, viel ik in slaap.
31/07
Het was alsof iemand om 7 uur 's ochtends het licht weer aandeed en me wekte uit een diepe slaap. We reden door een grote stad, dat moest Urumqi zijn. Na inderdaad 24 uur waren we op plaats van bestemming. We gingen naar het hostel waar we pas om 10 uur konden inchecken. Gelukkig konden we de bagage alvast achterlaten, om ons vrij van ballast op straat te gaan vermaken. Nu zag het er al een stuk Chineser uit. Overal schreeuwende letters, Chinese etensgeuren en straten vol Chinezen, zoals bejaarden die in het park bezig waren met hun ochtendgymnastiek. Alles was nog dicht, behalve een fastfoodtent. We bestelden koffie die meer op warme melk leek en zo'n ontbijtburger met ei (die dingen zijn sowieso raar, dat ligt niet aan China). Geen succes, maar je moet wat. Het was wel goed om de tijd te doden voor het hostel.
Na het inchecken en een moment om bij te komen konden we eindelijk kleren wassen, wat heerlijk verfrissend was. Het hostel is niet bijzonder, maar heeft gelukkig naast hurktoiletten ook 1 normaal toilet, wat na die busrit zeer welkom was. Na deze pauze liepen we naar het centrum en leerden al snel het bange Urumqi kennen. In deze westelijke regio, Xinjiang, wonen veel minderheden, zoals Oeigoeren, die worden gediscrimineerd en gedwongen om te assimileren in de cultuur van de Han-Chinezen. Hierdoor zijn er geregeld aanslagen, ook in deze stad. De dreiging is groot. Op straat lopen militairen en politie. Bij alles wat een beetje fatsoenlijke ingang heeft, moet je door een beveiligingspoortje met een agent ernaast die je tas doorzoekt. Heel vreemd allemaal. Na de wandeling en avondeten liepen we terug naar het hostel, klaar om eens goed te gaan slapen.
01/08
Het hostel heeft uiteraard geen ontbijt inbegrepen, dus gingen we daarvoor op pad. Gelukkig was de Carrefour om de hoek, dus namen we daar een kijkje. Het was er verschrikkelijk druk en zoals te verwachten groots met een enorm assortiment. Van rare drankjes en koekjes tot een visafdeling waar je met een schepnet zelf je vis of schildpad uit het aquarium kan scheppen, waarna ze hem ter plekke panklaar maken. Bij de kassa duurde het vreselijk lang. Er waren zeer veel kassa's, maar het schoot gewoon niet op. Uiteindelijk hebben we drie kwartier in de rij gestaan. Hier leerden we de plaatselijke mentaliteit kennen. De mensen zijn lomp, dringen voor en duwen zich langs je. Waar Oezbeken verbaasd naar ons keken en een gesprek begonnen, gapen Chinezen je openlijk aan zonder schaamte. Af en toe neemt er eentje stiekem een foto. Verder kijkt men op de smartphone. Wie in Nederland klaagt over telefoons in de trein moet hier maar eens gaan kijken. In restaurants zitten hele gezinnen te eten met telefoons in de hand, tot de jongste aan toe. Een diner van stelletjes wordt romantisch gemaakt met vele selfies.
Afijn, na de sloma kassa konden we eindelijk ontbijten. Voordat we daarna iets zouden gaan doen, moesten we eerst naar het station om de treinkaartjes voor de trein naar Xi'an op te halen. Er is onlangs een aanslag gepleegd op het station van Urumqi, waardoor het nu zeer streng beveiligd is. Om het stationsplein op te komen, moesten we door een controlepoort met bagagescanner. Hierna werden we in de rij richting het loketgebouw opnieuw gecontroleerd. Bij het gebouw zelf was er opnieuw een poortje met scanner en werden we ook nog eens gefouilleerd. Na dit alles gingen we in de lange rij gaan staan voor het loket. Het duurde lang, maar uiteindelijk hadden we de kaartjes en konden we verder.
We hadden gisteren al iets leuks voor vandaag uitgezocht. Midden in het centrum staat een enorme rots met daarop een groot park en kermis. Urumqi is niet heel bijzonder, veel flats en wegen, maar dit was wel mooi. In het park stond een grote pagode die je kon beklimmen. Boven hadden we een mooi uitzicht over de stad en de bergen op de achtergrond. Een ander uitzicht hadden we vanuit het verroeste reuzenrad. Leuk ,maar gezien de staat ervan waren we toch blij toen we weer veilig beneden stonden.
Die avond aten we in een Chinees restaurantje. Lekkere noedels met tofu, groente, pepers, gebakken knoflook en rijst. Pittig, maar zeer smakelijk. Het geklooi met stokjes zorgde ervoor dat de andere eters ons begonnen uit te lachen, maar we hielden vol. Op de terugweg zagen we dat de straat voor het hostel was omgetoverd in een bruisende avondmarkt vol spullen, hapjes en gezelligheid. Bij een kraampje kochten we grote pindakoeken. Normaal gezien ben ik daar niet zo weg van, maar nu vond ik het een lekkere afsluiting van die dag.
02/08
Urumqi is een stad met weinig bezienswaardigheden. Buiten de parken scheen het provinciaal museum een aanrader te zijn, dus we besloten daar eens een kijkje te nemen. Volgens de plattegrond was het te voet goed te bereiken. Echter, zeker in snel ontwikkelende landen als China kunnen kaarten snel verouderen. De straat van het wijkje waar we doorheen liepen kwam uit op een grote bouwput met beneden een weg en parkeerplaats. Via een stenen trap klommen we door de modder naar beneden langs de bouwvakkers. Het was onduidelijk of ze iets aan het bouwen waren of dat ze bezig waren de boel af te breken.
Hierna waren we het spoor bijster en kwamen met een flinke omweg aan bij het museum. Na weer een uitgebreide controle konden we lezen over de geschiedenis van Xinjiang en de leefwijze van de vele minderheden die er wonen. Zeer interessant, maar wel wrang om te lezen dat Han-Chinezen van nature zo'n belangrijk aandeel hebben in de cultuur van de regio en dat minderheden in het hedendaagse China zo veel ruimte krijgen om hun gebruiken te uiten en samen een steentje bij te dragen. Maar goed, in een gratis museum dat hierover gaat kan je dit soort onzin verwachten.
Die avond was het alweer tijd om in de trein te stappen, op naar Xi'an. Een rit van 32 uur, 2 nachten. Deze trein had 2 klassen om in te slapen: soft sleeper en hard sleeper. Wij hadden gekozen voor de goedkope hard sleeper. Hier bleek niet over gelogen te zijn, want de bedden waren vrij hard, harder dan de Russische. Ondanks dat was het veel comfortabeler dan die 3e klas. Deze trein had airco, meer beenruimte en een soort eigen compartimenten, wel zonder deur, maar het gaf toch meer privacy. Aan het einde van de wagon waren wastafels, een heetwaterinstallatie en een boel hurktoiletten, dat dan weer wel.
Waar we in de Russische trein met 4 sliepen, 2x2, waren er hier 6 mensen per compartiment, 3 bedjes boven elkaar. Het was niet heel claustrofobisch, maar vooral voor degenen die boven sliepen zeer hoog. De trein was tjokvol en we kregen gezelschap van 3 Chinezen: een stelletjes en een snurkende man. Ze merkten al snel dat we geen Chinees spraken, waardoor we de rest van de reis communiceerden met glimlachen en gebaren.
03/08
De trein was vertrokken in het donker en we zagen dus de volgende dag pas het landschap waar we doorheenreden. Het was woestijn, kale vlakte die langzaam in grote maisvelden veranderden. Mijn beeld van China bestond uit grote groene bergdalen, terrassen van rijst, theevelden en dorpjes aan rivieren. Tot nu toe heb ik dat niet gezien. Wellicht komt het op weg naar Hongkong nog of is het een landschap dat je enkel in films ziet.
Chinezen ontbijten veelal met rijkgevulde noedelsoep. Aangezien wij dat iets te veel van het goede vinden, hadden we van tevoren brood en beleg gekocht. Het leverde een hoop verbijsterde blikken op. Sowieso werden we hier opnieuw veel aangestaard door nieuwsgierige mensen. Toen Dennis en ik aan het tafeltje op de gang gingen pesten, stond er uiteindelijk 10 man om ons heen, druk wijzend naar het kaartspel dat ze zichtbaar niet begrepen.
Als avondeten kochten we een soort vliegtuigmaaltijd met rijst en groente, best lekker. Opnieuw werd er vol hilariteit toegekeken hoe het heel langzaam met stokjes het maal verorberden, De snurkende man probeerde ons de juiste houding aan te leren, maar zonder succes.
Die nacht was de laatste in de trein. Vanaf nu zijn het enkel nog hostels en het vliegtuig. Naar Hongkong nemen we de hogesnelheidstrein die er binnen 1 dag is. Ik ben benieuwd wanneer in weer in een trein zal slapen.
04/08
's Ochtends vroeg stapten we uit in het toen al hete Xi'an. Op het perron kwam de benauwde hitte van zon en smog aanzetten. Het duurde even voor we het hostel gevonden hadden, waardoor het zweet van ons lijf stroomde. We konden al inchecken in het hostel, maar we moesten tot begin de middag wachten tot de kamer leeg was. Dat betekende dat we dus nog even in onze plakkerige kleren moesten blijven rondlopen. We gingen met de hypermoderne metro naar een bar in het centrum om te ontbijten. Xi'an komt een stuk Chineser over dan Urumqi. Het heeft een historische stadsmuur en oude torens in de bekende architectuur. We bezochten oude torens met trommels en bellen, die vroeger werden gebruikt als een soort luidklokken. Ook zagen we voor het eerst in China een McDonald's. Er bleek echter iets vreemds aan de hand te zijn. Door onbekende redenen hadden ze enkel drinken, ijs en de Filet-o-Fish, de visburger met kaas. De Chinese eiburgers en loempia's die op plaatjes van het menu stonden, hadden ze dus allemaal niet. Men scheen zich er verder niets van aan te trekken, want de tent zat vol visburgeretende mensen.
Inmiddels was het middag en dus gingen we terug naar hostel om op te frissen. Op internet staan zeer goede recensies en we merkten al snel waarom. Het hostel lijkt qua luxe meer op een hotel. Het is zeer verzorgd met luxe douches, toiletten en zeer comfortabele bedden. In de gemeenschappelijke ruimte staan onder meer een iPad en een laptop voor algemeen gebruik. Op de laatste zit ik nu dit blog te typen.
Voor het avondeten wilden we nog over de stadsmuur wandelen, wat mooi schijnt te zijn. Helaas waren we net te laat en ging dat niet door. We liepen verder en kwamen in een groot restaurant met een soort Chinese variant van gourmetten: per tafel bestel je bordjes met rauw eten en een soort soep. Vervolgens komt er op de hete plaat in het midden van de tafel een grote pan te staan met de desbetreffende soep. Dan is het de bedoeling dat je in de kokende soep dat rauwe voedsel gaar laat worden en zo eten maakt. Bij het bestellen hadden we door enthousiasme en het feit dat we er niet veel van begrepen veel te veel eten besteld. We hebben ons best gedaan, maar uiteindelijk is er veel weggegooid. Het was verder wel een erg leuke ervaring.
Moe van een benauwde dag Xi'an en nog van de trein gingen we slapen. Morgen gaan we naar de bekende trekpleister van dit gebied: het Terracottaleger!
-
05 Augustus 2014 - 11:05
Erik Van Velzen:
Superleuk om deze nieuwe editie van jullie Azië-express te lezen. Is er in de Chinese media daar nog iets te lezen/horen over de aarbeving in het zuidwesten van China?
Goede reis en de groeten. -
05 Augustus 2014 - 13:31
Lenja:
Dennis, Pieter en Reinbert,
Wat een avonturen....."Kuifje in De Blauwe Lotus"... zo klinkt het af en toe.
Met veel plezier heb ik weer jullie avonturen gelezen, en nu nog even genieten van deze laatste week!
Goede reis.
Lenja
xx -
06 Augustus 2014 - 11:48
Nelleke:
jullie beleven iets waar ik jaloers op kan zijn, geniet er van dit zal je je leven lang niet meer vergeten
-
07 Augustus 2014 - 20:02
Lorenzo:
"Gelukkig was de Carrefour om de hoek, dus namen we daar een kijkje." --> Warempel, er zijn in China supermarkten van Carrefour. :-) Nou, op naar Hongkong!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley