Deel 7: Buchara

19/07 Van opgewarmde trein naar opgewarmd eten
Op naar de volgende stad: Buchara! Met de taxi gingen we naar het station van Samarkand. Een wilde rit. Waar het in Tasjkent redelijk geordend is en men geforceerd rustig rijdt, bang voor de agent die bij ieder kruispunt staat, is het in Samarkand chaos met veel getoeter. Het is verbazend dat er zo weinig ongelukken gebeuren.

De treinrit naar Buchara duurde 3 uur. Een vreselijke reis in een benauwde coupé met weinig frisse lucht. Er hing wel een tv waarop de parels van de Oezbeekse filmindustrie werden vertoond. Films met machomannen en dramatische vrouwen die smeken om niet alleen achtergelaten te worden. GTST is erbij een topserie.

We stapten uit in een dorpje en namen daar een soort dolmuş naar Buchara zelf. Het hotel ligt in het oude centrum, bestaande uit smalle straatjes, watertjes, moskeeën en madrassa's. Tot nu toe is het de meest toeristische Oezbeekse stad die ik heb gezien. Op het mooie plein hier om de hoek dat is versierd met bomen en fonteinen kwamen we de eerste groepsreizigers en Nederlanders tegen. 's Avonds bleek het plein druk gevuld te zijn met muziek, volle terrasjes, lichtspel en prullen, waardoor het me deed denken aan de Piazza Navona in Rome.

In een kleine snackbar gingen we iets eten. We hadden al in de reisgids gelezen dat Buchara geen culinair hoogtepunt is, maar dit hadden we niet verwacht. Na de bestelling ging de koelkast met drinken open waar van de onderste plank een plastic bak met eten werd gepakt. Achter de bar deed de magnetron het verdere werk en binnen een paar minuten stond het smakeloze maal op tafel. Verder zoeken in andere tentjes liet zien dat dat hier geen vreemde gang van zaken is. Gelukkig kwamen we ook een eethuisje tegen met een rokende barbecue en een lekkere menukaart, waar met grote letters op stond dat al het eten vers op aanvraag wordt bereid. Men kent het probleem blijkbaar. Moe en voldaan keerden we terug, klaar om te slapen, zodat we morgen fris op pad konden in de stad van de emir.

20/07
In de reisgids staat bij ons hotel aangegeven dat je er een goed ontbijt krijgt. Dit bleek te kloppen: brood, rijstpap, pannenkoekjes met jam, spiegeleieren en fruit. Er is hier sowieso veel vers fruit te krijgen: perziken, druiven en boterzachte meloenen.

De warme dagen beginnen er inmiddels in te hakken; we zijn niet erg actief meer. Na het bezoeken van 1 bezienswaardigheid is de fut er vaak al uit en zoeken we verkoeling in een restaurant of op de hotelkamer met een boek. Gelukkig is het centrum van Buchara niet heel groot, waardoor alles dicht bij elkaar ligt. Vandaag bezochten we de Ark, het fort waar ooit de emir zijn macht uitoefende. Volgens de kaart was het gewoon een kwestie van de weg volgen om bij de Ark uit te komen. Die weg bleek echter niet te bestaan, waardoor we in een buurtje belandden met een doolhof van straten en steegjes, vol met nieuwsgierige mensen. Uiteindelijk kwamen we met een grote omweg alsnog bij de Ark aan. Het was inmiddels zo heet dat we eerst wilden bijkomen in het restaurantje tegenover. Hier aten we eindelijk weer eens plov, het smaakte heerlijk. Eenmaal terug op kracht bezochten we dan het fort. Hier was van alles te zien: een geschiedenis van Buchara, archeologische vondsten uit de omgeving en spullen van de troon van de laatste emir. Hij resideerde hier tot de Sovjets hem verjoegen en de Ark bombardeerden, waardoor die nu grotendeels ontoegankelijk is. Het hele idee van het fort en de emir deed mij denken aan Arabische sprookjes. Echter, dezelfde man staat dan wel weer in kostuum op een kleurenfoto en ergens anders afgebeeld met een auto. Gek hoe oud en nieuw dan samenkomen.

Achter de Ark ligt de oude gevangenis, waarin nu een museum is gevestigd over oude martelpraktijken en de straffen die de emir kon opleggen. De kleine wandeling door de volle zon was weer enorm slopend en betaalde zich niet terug. In tegenstelling tot wat het reclamebord bij de Ark zei, was het museum dicht (haal dat bord dan van de straat...). We liepen terug naar het hotel en begonnen daar compleet uitgeput aan de welbekende pauze.

's Avonds gingen we eten bij een cafeetje hier om de hoek. Er was geen menukaart. De uitbaatster nam ons mee naar de keuken en liet allemaal potten en pannen met eten zien, waarna we konden kiezen. Wat een ontzettend leuk systeem! Vervolgens neem je daar dan gekookte aardappels of grofgesneden friet bij. Dennis en Pieter, die als twee westerse kleuters al dagenlang "ik wil patat" liepen te zeuren, kwamen zo eindelijk eens aan hun trekken. Helemaal gelukkig konden we ten bedde gaan.

21/07
Vandaag verliep verrassend veel zoals gisteren. We waren net zo lui, al noemen Dennis en Pieter het efficiënt. Het uitje was nu de Kalyanmoskee en de madrassa ertegenover. Erg oud, maar ik vond het niet zo bijzonder eigenlijk. Dat kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat ik de afgelopen dagen al vele moskeeën en madrassa's heb gezien en er nu niet heel erg meer van opkijk. De Ark was om de hoek, dus we gingen voor een herkansing van het gevangenismuseum. Helaas, opnieuw gesloten. Het plovtentje van gisteren had weer de eer ons te mogen verkoelen, uiteraard met een bord eten. Hierna bestelden we thee voor ons drieën. De eigenaar vroeg heel nadrukkelijk of het voor 1 of voor 3 was, waarna we nogmaals 3 aangaven. Hier zag hij kennelijk een leuke grap in en even later kwam hij met 3 theepotten aanzetten, goed voor 4-5 koppen per persoon.

Na deze zeer royale theesessie was het weer hoteltijd. Een kleine wandeling met toch weer die slopende hitte. Ik begin hoe langer hoe meer door te krijgen dat een bezoek brengen aan Oezbekistan in dit seizoen qua weer een erg dom idee is. Gelukkig is dat niet het enige dat telt.

Nu op de hotelkamer schrijf ik dit op. We denken erover straks voor ons avondeten weer naar het cafeetje met keuken te gaan, wat de dag dan helemaal een kopie van gisteren maakt, afgezien van de bezienswaardigheid. Morgen is de laatste dag Buchara. Wie weet blijken we wel in staat om 3 dagen 'hetzelfde' te doen.

22/07
Het is niet gelukt. Vandaag hebben we tot nu toe helemaal niks gedaan. Inmiddels is het 15:30 en buiten lezen op bed en nu computeren in het internetcafé ziet het er niet naar uit dat de dag ons nog iets zal brengen. Dat hoeft ook niet, we vinden het prima zo. We hebben Buchara inmiddels genoeg verkend om morgen met goed gevoel verder te reizen naar Khiva. Met de trein is het lastig om daar te komen, dus we zullen met de taxi gaan via Urgench. Een rit van meer dan 4 uur volgens de reisgids. Dat zal weer een ervaring worden. Van Khiva stel ik me zeer veel voor. Bij het googelen van de plaatsen leek die stad me het mooist. Het is ook de laatste stad in Oezbekistan die we deze reis zullen bezoeken. De tijd vliegt.